Deze week ontmoette ik je. Zo ziek, maar toch zo energiek. Vanaf het moment dat we elkaar aankeken was het er, een bijzondere band. Een uur lang heb ik genoten van je levenslust en je humor. Terwijl ik tegelijkertijd diep geraakt werd door de vanzelfsprekendheid waarmee je de tas met sondevoeding steeds weer met je mee droeg. Van de bank naar de tuin en weer terug. Alsof het nooit anders is geweest.
Als we geloven dat we met een doel op deze wereld komen, dan ben jij sowieso gekomen om anderen te laten zien hoe mooi maar kwetsbaar het leven is. Dat er geen tijd is voor wantrouwen tegenover geluk. Het enige wat ons te doen staat is geluk te omarmen en er aan over te geven. Die levenskunst heb jij met amper drie jaar in elk geval al onder de knie.
Held
stefanievuldersnl.wordpress.com 