Vandaag was mijn (voor de tweede keer) laatste werkdag bij Sissy-Boy. Eigenlijk ontdekte ik vorig jaar tijdens mijn eerste afscheidspoging al dat de retailsector niet mijn ding is, maar ik kon het toch niet laten om de meiden opnieuw te verblijden met mijn komst. Dit keer vooral om 19462 kerstcadeautjes in te pakken. Het was tof, maar mijn hart blíjft pijn doen als ik honderden kilo’s kledingstukken, die per stuk in plastic verpakt zitten, door mijn handen laat gaan. Nog niet gesproken over de kleding die vervolgens geen nieuwe eigenaar vindt en vernietigd wordt. De consumptiemaatschappij speelt zich voor je neus af als je in een winkel werkt en mijn GroenLinks-hart is daarvoor helaas te groot.
Dat neemt niet weg dat ik tijdens mijn laatste uren op deze grijze koopzondag in januari wél ongelofelijk heb genoten van de drive waarmee collega Manon mij in een kleine twintig minuten tijd in twee compleet verschillende looks wist te steken. En daar ook zichtbaar van genoot. “Kijk, nu maken we ineens een hele andere Steef van je”. Manon weet ook dat ik haar het liefst meeneem naar huis en me iedere dag opnieuw laat aankleden door haar. Het is een dame die geboren is voor het aankleden van huizen en mensen. Daarvan gaat ze stralen. En zo ik ook.
Want wauw, de dames die in de Oisterwijkse Sissy-Boy werken zijn geen doorsnee verkoopmadames. Dit zijn stuk voor stuk intelligente, mooie en ontwikkel(en)de vrouwen. En gelukkig heb ik ze gedurende ‘de tweede ronde’ allemaal écht mogen leren kennen. In ieder van deze dames schuilen andere, grotere dromen. De een is diep van binnen een sportmasseuse, de ander krijgt lichtjes in d’r ogen van websites bouwen en de volgende heeft een niet te stillen nieuwsgierigheid naar alles wat de menselijke psyche omvat. Ik leef echt voor de gesprekken waarin ik merk dat de deur ineens op een kier wordt gezet en ik de échte Manon, Nicole of Erica ontmoet. Vrouwen die ergens voor staan en bovendien een ongelofelijke kracht in zich hebben schuilen om hun gaafste en stoutste dromen te verwezenlijken. Voor die ontmoetingen heb ik met liefde 35 fotolijstjes, 200 kaarsen, 23 kussens en veel te veel kleding van de meest absurde hoeveelheden piepschuim en folie ontdaan. Het was me een waar genoegen.
Nu kruip ik met een voldaan gevoel op de bank en geniet ik van mijn mok Pukka thee. Opnieuw afscheid nemen betekende namelijk ook opnieuw een cadeautje krijgen. Nu beloof ik dat ik niet meer terug kom. Het is nu tijd om meer dames met dromen wakker te gaan maken!
stefanievuldersnl.wordpress.com 