Zomerreces

Ik schrijf dit om bijna middernacht. Ik kom net terug van weer de eerste vergadering in het raadhuis na het zomerreces. Eigenlijk zou ik allang slapen. Mijn ritme is tegenwoordig nogal anders dan vroeger. Ooit was ik een avondmens. Nu lig ik meestal rond half elf in bed en schakel ik na achten meestal al terug in intensiteit van leven. Nu moest ik om half negen nog beginnen met vergaderen. Opmerkelijk genoeg was dat nog niet eens de grootste uitdaging. De grootste uitdaging was het opnieuw contact maken met de status quo in onze wereld. Ik zal uitleggen waarom. En, spoileralert, dit wordt persoonlijk.

Ik heb deze zomer overwegend doorgebracht in mijn eigen cocon. Me steeds meer teruggetrokken in mijn wereld. Mijn binnenwereld. Ik heb van mediteren een lifestyle gemaakt. Dus niet alleen door in kleermakerszit op de grond m’n gedachten te observeren, maar vooral door met nóg meer aandacht door het leven te gaan. Continu mijn aandacht te verleggen naar het nu. Meditatie wordt daarmee een fulltime bezigheid. En dat heeft de connectie met mezelf zoveel diepgang gegeven. Ook ervaar ik sinds een aantal weken energiegolven in mijn lichaam. Vooral ’s nachts in bed, maar ook als ik overdag op de bank lig ‘te zijn’. Ik denk dat ik ervan zou zijn geschrokken als ik het niet ooit eerder had zien gebeuren bij een vriend. Ik realiseer me dat mijn kundalini energie (een opgerolde energieslang in je onderrug) aan het ontwaken is. Dat zorgt voor deze toch wel intense schokgolven door m’n lijf. Bijzonder om te ervaren en tegelijkertijd ook heel vertrouwd.

Los daarvan merk ik ook een verandering in mijn gemoed. Mensen die mij kennen weten dat ik periodes heb gekend van neerslachtigheid en ontheemd voelen. Het gevoel van niet weten wat ik hier op aarde te doen heb en daarnaast veel moeite met het ervaren van de gesteldheid van onze samenleving. De mate van angst en donkerte bijvoorbeeld. Inmiddels weet en voel ik wat er gaande is. Veel onderzoek naar ‘de waarheid’ heeft me daarbij geholpen. Nu voel ik vooral dankbaarheid voor het feit dat ik een ticket heb voor dit allergrootste festival. Als je de laatste liedjes van Lange Frans luistert dan snap je wat ik bedoel .

Behalve dat ik het met mijn hoofd ben gaan begrijpen, is er ook iets wezenlijks in mijn lijf en energie veranderd. Ik voel me sinds een maand zó ongelofelijk licht en vredig. Ik zeg tegen vriendinnen dat ik me beter voel dan ooit. Alsof ik verliefd ben op mezelf en het leven en alsof het ook niet meer overgaat. Waar dat eerst wel altijd het geval was. Alsof ik een staat van permanente onvoorwaardelijkheid en liefde hebt aangetikt. Als ik terugkijk in mijn dagboek is de omslag ook duidelijk te lezen.

En nu merk ik vanavond dat ik misschien heel dicht bij mezelf ben gekomen, maar tegelijkertijd ook steeds meer uitdaging ervaar in verbinden met ‘de massa’. Dat ik ook niet meer zo goed weet hoe ik van dienst kan zijn. Voor mij is het ineens allemaal zo logisch en eenvoudig geworden. En nu? Moet ik anderen helpen naar een dergelijke staat van zijn? Kan dat überhaupt? Of hoef ik alleen maar een voorbeeld te zijn door er te zijn? Wat is er nodig? Hoe zorg ik ervoor dat ik wel kan blijven communiceren met anderen? Op een manier waarop de ander ook kan volgen wat ik bedoel. En wil ik dat? Of wil ik liever met gelijkgestemde zielen uithangen en elkaar zonder woorden begrijpen?

Zelfs dit verhaal delen voelt niet helemaal oke. Ook omdat social media steeds minder mijn aandacht heeft. Behalve om alternatieve nieuwsbronnen te volgen. De drang om mezelf pro-actief te laten zien wordt minder groot. De drang naar eenvoud en natuur wordt steeds groter. Ik weet ook niet waarom ik dit deel met je. Wellicht omdat je het herkent en je je gezien en begrepen voelt. Hoe dan ook, het moest er blijkbaar uit. So here it is.

Met liefde♥️