Politiek

Twee jaar geleden begon mijn carrière in de politiek. Ik was grootgebracht met het idee dat dat de plek is waar je invloed hebt op hoe de wereld eruit zit. Daar zou ik mijn idealen wellicht kunnen realiseren. Idealen zoals een wereld waarin we bijvoorbeeld sámen met de natuur leven en in communities voor elkaar zorgen. Wat ik aantrof was een systeem waarin zoveel machten spelen dat het slechts zelden over de inhoud lijkt te gaan, maar des te vaker over de poppetjes en de onderlinge relaties die er zijn (of juist niet zijn). 

Twee jaar lokale politiek leidde mij van ontgoocheling naar verwarring naar frustratie naar uiteindelijk helderheid. De verwarring uitte zich in vragen als: “Wie ben ik eigenlijk om over een ander te beslissen?’ en ‘als ik iets gedaan wil krijgen moet ik ook geliefd zijn door die ambtenaar’. Of ‘als de raad iets wil wat de gemeentelijke organisatie niet wil is er plots geen geld, maar als de organisatie iets nodig heeft wat de raad niet wil heet het ‘een tekort op de begroting’’. Of ‘als dit poppetje nou toevallig met dat poppetje gisteren koffie heeft gedronken dan kan het hele schip kantelen’. Ook viel het me op dat de oplossing nooit minder geld, minder regels en minder ambtenaren is, maar altijd méér geld, méér regels en méér ambtenaren. Het voelde en voelt niet kloppend. 

Het systeem wat we hebben heeft ons ver gebracht maar in mijn beleving drijven we op dit moment alleen maar verder af van waar we als samenleving écht behoefte aan hebben. Vandaag de dag kunnen we een huis in één dag 3D-printen, maar de besluitvorming ertoe kan in het slechtste geval een aantal jaar duren. Zou het kunnen dat we niet in een woning-, stikstof-, zorg- en onderwijscrisis, maar in een bureaucratiecrisis zitten? Zou het kunnen dat we ongelofelijk toe zijn aan ruimte om structureel en wezenlijk dingen te veranderen? Ik heb mezelf aangetroffen in een web van regels en bovendien een web van allerhande belangen, waar we als collectief de dupe van worden.

Machtsconcentratie is eigenlijk zo’n onwenselijk verschijnsel in een wereld waar angst nog altijd boven vertrouwen prevaleert. Ons politieke systeem is een corrupt systeem want het geeft macht aan een kleine groep mensen. Ik beken dat ik aan de start ook vol overtuiging mee heb gedaan aan het door een kleine groep mensen voor een grotere groep mensen bepalen wat goed is, omdat ik dacht dat het niet anders kon. Totdat ik opmerkte dat dat gewoon niet gáát. De besluiten zijn namelijk nooit helemaal zuiver, omdat een mens geen zuiver besluit kan nemen als zijn eigen positie ervan af hangt en daarbij ook slechts zelden alle informatie en de volledige waarheid over een zaak bekend is bij ons. In de zomer van 2019 ontmoette ik de Libertaire Partij, die het nut en de noodzaak van een overheid kritisch bekijkt. Hier vond ik de antwoorden op mijn vragen. Sindsdien ben ik van mening dat ‘the power to the people’ behoort. 

En om die reden blijf ik mijn waarheid delen met de wereld. Vanaf mijn plek ín het systeem. Omdat de wereld alleen van binnenuit kan veranderen. En dat gaat inclusief boosheid, tranen, frustratie, maar ook humor en speelsheid. Want dat is allemaal Steef. Dat is écht. De wereld zit te wachten op échte rauwe menselijkheid. Van acteurs hebben we er al genoeg. 

“It’s time to change the world from the inside out”